Kilka pytań do eksperta eTwinning
Pani dr Elżbieta Gajek jest pracownikiem Uniwersytetu Warszawskiego, specjalistą od stosowania technik ICT w edukacji językowej. Jest także ekspertem Akcji eTwinning i autorką publikacji „Europejska współpraca szkół, Polska 2005” i „Europejska współpraca szkół, Polska 2006”.
1. Skąd się bierze Pani zainteresowanie Akcją eTwinning?
Z wykształcenia jestem inżynierem elektronikiem, potem zostałam nauczycielką angielskiego, stąd już prosta droga do łączenia obu profesji, szczególnie, że takie połączenie okazało się zgodne z kierunkiem rozwoju cywilizacji. W eTwinning szczególnie fascynuje mnie fakt, że zarówno technika jak i języki są narzędziami do pielęgnowania uniwersalnych ludzkich wartości, do poznawania ludzi i krajów, budowania przyjaźni i wspólnego działania ponad sztucznymi, często, podziałami.
2. Jakie korzyści mogą uzyskać szkoły realizując projekty eTwinning?
Zadaniem szkoły jest przygotowanie uczniów do życia w społeczeństwie przyszłości, w którym posługiwanie się językami, szczególnie angielskim, sprawna komunikacja z wykorzystaniem środków technicznych i umiejętność porozumienia się ponad podziałami kulturowymi będą tak konieczne jak dziś jest umiejętność czytania i pisania. Dlatego szkoła musi otwierać się na uczniów i nauczycieli z innych krajów i uczyć się współpracy z nimi. Jest to nowe wyzwanie cywilizacyjne dla edukacji i szkoła musi mu sprostać. Podstawą korzyścią dla szkoły z udziału w Akcji eTwinning jest realizacja jej podstawowej misji edukacyjnej.
3. A jakie korzyści wynoszą osoby najbardziej zaangażowane w realizację projektów, czyli nauczyciele i uczniowie?
Moim zdaniem jest to cała grupa korzyści z różnych obszarów życia. Zacznijmy od korzyści zawodowych nauczycieli: rozwijają oni swój warsztat pracy, tworzą i poznają nowe metody pracy z uczniami w swojej szkole i nauczycielami w innych krajach. Realizują swoje pasje, robią to co lubią, to co ich interesuje. Ponadto uczą się bardzo przydatnych sprawności zarówno językowych jak i technicznych. Zyskują dodatkową motywację do pracy nad językiem obcym, zaczynają go używać w rzeczywistych sytuacjach z kolegami z innych krajów. Nawet nauczyciele z wykształceniem filologicznym muszą dbać o podtrzymanie poziomu znajomości języka, bowiem po kilku lub kilkunastu latach pracy z uczniami początkującymi, ich poziom znajomości języka obniża się znacznie. Podobnie nauczyciele informatyki muszą nieustannie poznawać nowości sprzętowe i nowe oprogramowanie. Ponadto wszyscy uczą się stosowania techniki do komunikacji, nie tracąc jednak kontaktu z żywym człowiekiem po drugiej stronie internetowego łącza. Dodatkowo nauczyciele dzieląc się doświadczeniami pomagają sobie wzajemnie. Część problemów edukacyjnych ma podłoże kulturowe, a rozwiązania stosowane w innej kulturze i tradycji edukacyjnej przeniesione lub adaptowane do własnych warunków znacznie ułatwiają pracę. Pomagają uzyskać nowe spojrzenie na sprawy, które wcześniej były traktowane jako oczywiste. Współpraca nauczycieli przeciwdziała „wypaleniu zawodowemu” i rutynie, które powodują, że praca w szkole staje się bardzo stresująca. Uczestnictwo w partnerstwie pozwala na doskonalenie warsztatu pracy, tj. określanie obszarów swojej niewiedzy, następnie naukę, a potem natychmiastowe wykorzystywanie zdobytej wiedzy w praktyce. W oświacie, w większości, pracują kobiety, które jak wskazują badania światowe, niechętnie stosują technikę, dlatego że jest, natomiast z powodzeniem używają jej do budowania relacji i podtrzymywania kontaktów międzyludzkich. Wspólna praca nad projektem może przekonać je do stosowania techniki w pracy w szkole.
Korzyści osobiste to są m. in.: międzynarodowe kontakty z ludźmi o podobnych zainteresowaniach i pasjach, własny rozwój kulturowy i satysfakcja ze zrealizowanego z sukcesem partnerstwa. Można stwierdzić, że każde partnerstwo ma stuprocentową szansę na sukces, ponieważ to sami uczestnicy decydują o jego treści, czasie trwania i wynikach. Mogą, więc zaplanować pracę na miarę własnych możliwości czasowych, zainteresowań i potrzeb.
Uczniowie podczas wspólnej pracy w partnerstwach uczą się języka w użyciu, posługują się techniką w komunikacji z innymi, czyli ich motywacja do nauki rośnie. Uczą się tego, co z pewnością będzie im potrzebne w życiu. Mają wpływ na jakość wykonanych prac. Mają świadomość, że to co robią jest unikalne, a nie jest tylko powtarzanym w kolejnym roku, zaplanowanym wcześniej przez autora podręcznika lub nauczyciela, zadaniem. Uczenie się staje się twórcze, a nie odtwórcze. Uczniowie uczą się rozwiązywania rzeczywistych, a nie sztucznych problemów. Uczą się także odpowiedzialności za własną pracę i podjęte zobowiązania. Ich ciekawość świata, kontaktów z rówieśnikami znajduje w międzynarodowych partnerstwach międzyszkolnych bezpieczne środowisko rozwoju.
1. Skąd się bierze Pani zainteresowanie Akcją eTwinning?
Z wykształcenia jestem inżynierem elektronikiem, potem zostałam nauczycielką angielskiego, stąd już prosta droga do łączenia obu profesji, szczególnie, że takie połączenie okazało się zgodne z kierunkiem rozwoju cywilizacji. W eTwinning szczególnie fascynuje mnie fakt, że zarówno technika jak i języki są narzędziami do pielęgnowania uniwersalnych ludzkich wartości, do poznawania ludzi i krajów, budowania przyjaźni i wspólnego działania ponad sztucznymi, często, podziałami.
2. Jakie korzyści mogą uzyskać szkoły realizując projekty eTwinning?
Zadaniem szkoły jest przygotowanie uczniów do życia w społeczeństwie przyszłości, w którym posługiwanie się językami, szczególnie angielskim, sprawna komunikacja z wykorzystaniem środków technicznych i umiejętność porozumienia się ponad podziałami kulturowymi będą tak konieczne jak dziś jest umiejętność czytania i pisania. Dlatego szkoła musi otwierać się na uczniów i nauczycieli z innych krajów i uczyć się współpracy z nimi. Jest to nowe wyzwanie cywilizacyjne dla edukacji i szkoła musi mu sprostać. Podstawą korzyścią dla szkoły z udziału w Akcji eTwinning jest realizacja jej podstawowej misji edukacyjnej.
3. A jakie korzyści wynoszą osoby najbardziej zaangażowane w realizację projektów, czyli nauczyciele i uczniowie?
Moim zdaniem jest to cała grupa korzyści z różnych obszarów życia. Zacznijmy od korzyści zawodowych nauczycieli: rozwijają oni swój warsztat pracy, tworzą i poznają nowe metody pracy z uczniami w swojej szkole i nauczycielami w innych krajach. Realizują swoje pasje, robią to co lubią, to co ich interesuje. Ponadto uczą się bardzo przydatnych sprawności zarówno językowych jak i technicznych. Zyskują dodatkową motywację do pracy nad językiem obcym, zaczynają go używać w rzeczywistych sytuacjach z kolegami z innych krajów. Nawet nauczyciele z wykształceniem filologicznym muszą dbać o podtrzymanie poziomu znajomości języka, bowiem po kilku lub kilkunastu latach pracy z uczniami początkującymi, ich poziom znajomości języka obniża się znacznie. Podobnie nauczyciele informatyki muszą nieustannie poznawać nowości sprzętowe i nowe oprogramowanie. Ponadto wszyscy uczą się stosowania techniki do komunikacji, nie tracąc jednak kontaktu z żywym człowiekiem po drugiej stronie internetowego łącza. Dodatkowo nauczyciele dzieląc się doświadczeniami pomagają sobie wzajemnie. Część problemów edukacyjnych ma podłoże kulturowe, a rozwiązania stosowane w innej kulturze i tradycji edukacyjnej przeniesione lub adaptowane do własnych warunków znacznie ułatwiają pracę. Pomagają uzyskać nowe spojrzenie na sprawy, które wcześniej były traktowane jako oczywiste. Współpraca nauczycieli przeciwdziała „wypaleniu zawodowemu” i rutynie, które powodują, że praca w szkole staje się bardzo stresująca. Uczestnictwo w partnerstwie pozwala na doskonalenie warsztatu pracy, tj. określanie obszarów swojej niewiedzy, następnie naukę, a potem natychmiastowe wykorzystywanie zdobytej wiedzy w praktyce. W oświacie, w większości, pracują kobiety, które jak wskazują badania światowe, niechętnie stosują technikę, dlatego że jest, natomiast z powodzeniem używają jej do budowania relacji i podtrzymywania kontaktów międzyludzkich. Wspólna praca nad projektem może przekonać je do stosowania techniki w pracy w szkole.
Korzyści osobiste to są m. in.: międzynarodowe kontakty z ludźmi o podobnych zainteresowaniach i pasjach, własny rozwój kulturowy i satysfakcja ze zrealizowanego z sukcesem partnerstwa. Można stwierdzić, że każde partnerstwo ma stuprocentową szansę na sukces, ponieważ to sami uczestnicy decydują o jego treści, czasie trwania i wynikach. Mogą, więc zaplanować pracę na miarę własnych możliwości czasowych, zainteresowań i potrzeb.
Uczniowie podczas wspólnej pracy w partnerstwach uczą się języka w użyciu, posługują się techniką w komunikacji z innymi, czyli ich motywacja do nauki rośnie. Uczą się tego, co z pewnością będzie im potrzebne w życiu. Mają wpływ na jakość wykonanych prac. Mają świadomość, że to co robią jest unikalne, a nie jest tylko powtarzanym w kolejnym roku, zaplanowanym wcześniej przez autora podręcznika lub nauczyciela, zadaniem. Uczenie się staje się twórcze, a nie odtwórcze. Uczniowie uczą się rozwiązywania rzeczywistych, a nie sztucznych problemów. Uczą się także odpowiedzialności za własną pracę i podjęte zobowiązania. Ich ciekawość świata, kontaktów z rówieśnikami znajduje w międzynarodowych partnerstwach międzyszkolnych bezpieczne środowisko rozwoju.
